In Litouwen is de gezinsconsumptie vorig jaar met 0,5% toegenomen, ondanks een daling van 5,6% in het gemiddelde reële nettoloon. Een bevolkingsgroei van 1,8%, voornamelijk te danken aan immigratie, droeg bij aan deze veerkracht. De inflatie daalde tot 16,6% in maart en wordt verwacht tegen het einde van het jaar 3,3% te bereiken. Snelle loongroei, aangedreven door de sterke onderhandelingsmacht van werknemers en een stijging van 15% in het minimummaandloon, brengt het risico met zich mee van een looninflatiespiraal en schade aan de concurrentiekracht.

De detailhandel daalde met 0,5% in de eerste twee maanden van het jaar, met een daling van 7,5% in de consumptie van voedsel en dranken. Daarentegen steeg de omzet in restaurants en bars met 10,4%. Men verwacht dat de gezinsconsumptie later in het jaar (2023) zal herstellen naarmate de lonen sneller stijgen dan de prijzen. De vraag kan echter onzeker blijven, aangezien de werkgelegenheid naar verwachting dit jaar en volgend jaar zal afnemen, voornamelijk in de exporterende sectoren.

Exporteurs staan voor minder gunstige vooruitzichten, met een reeds krimpende productie in de industrie. Exportorders zijn enigszins hersteld, maar het industriële vertrouwen blijft zwak. Stagnerende wereldwijde vraag kan zwakke punten blootleggen en leiden tot ontslagen in sommige sectoren, gezien de exportgerichte Litouwse economie.

Investeringsgroei wordt verwacht voor dit jaar (2023) en volgend jaar (2024), maar hoge rentetarieven en economische onzekerheid zullen neerwaartse druk uitoefenen. De invoering van een "solidariteitsbelasting" door de overheid op "overtollig" netto rente-inkomen van financiële instellingen kan het kapitaal van banken verzwakken, de financiële omstandigheden aanscherpen en op lange termijn negatieve gevolgen hebben voor de instroom van buitenlandse directe investeringen. Het risico bestaat dat stagnerende vastgoedtransacties kunnen leiden tot een langdurige neergang in de bouw.