De visserijsector is - vanzelfsprekend - economisch belangrijk in die regio's die aan de vele kustgebieden grenzen. De visvangst is al een aantal jaren vrij stabiel en schommelt rond de 5 miljoen ton op jaarbasis. Het Verre Oosten tekent voor goed 70% van de totale opbrengst. In het verleden probeerden vissers hun vangsten zo snel mogelijk in het buitenland te verkopen waardoor het bijvoorbeeld China was die de gevangen Alaska koolvis verwerkte en vervolgens ook naar de EU en de VS uitvoerde. Vandaag wil Rusland nieuwe exportmarkten aanboren, terwijl er minder vis in het land geïmporteerd wordt. 

Maar toegegeven, de sector en zijn infrastructuur moeten dringend (verder) gemoderniseerd worden als Rusland ook in de toekomst een speler van formaat wil blijven. In 2017 keurde de overheid een Development Strategy goed die inzet op het creëren van een effectieve infrastructuur, het verbeteren van de beheerssystemen, het afbouwen van allerhande administratieve barrières, het upgraden van de technologie voor de verwerkende industrie én de ontwikkeling van aquacultuur. U leest in de studie ook meer over het investment quota mechanisme waarmee de overheid de sector een fikse duw in de rug wil geven. 

Het aandeel van aquacultuur in de Russische visvangst is met 5 à 6% erg klein. De voornaamste faciliteiten bevinden zich in het noordwesten en zuiden van het land, maar er zijn op dit ogenblik maar weinig kwekerijen en die ondervinden dan ook nog een nijpend gebrek aan kwaliteitsvol visvoeder en technologie. Hierin schuilen alvast kansen voor bedrijven die over producten, diensten en knowhow voor de aquacultuur beschikken. 

De vissersvloot moet in het komende decennium drastisch verjongd worden door meer dan 1500 nieuwe schepen in de vaart te nemen. Aangezien de verwerking voor een belangrijk deel aan boord gebeurt moeten die schepen ook uitgerust worden met de nodige technologie om zulks te doen. Bedrijven met expertise in dit domein vinden hier mogelijk interessante opportuniteiten. 

De verwerkende industrie aan land heeft grote nood aan investeringen. De faciliteiten werken vaak met verouderde technologie die het kwaliteitsniveau van de eindproducten niet ten goede komt. Ook hier kunnen buitenlandse leveranciers mee het verschil gaan maken. 

De studie gaat ook kort in op de belangrijkste tendenzen qua buitenlandse handel. Zo ziet u dat China met straatlengtes voorsprong Ruslands belangrijkste exportmarkt is, maar aangezien China tijdens de coronapandemie de deuren tijdelijk sloot en terzelfder tijd probeert de eigen marges te maximaliseren, is het nu duidelijk dat vissers op zoek willen naar nieuwe afzetmarkten. Onze noorderburen zijn het eerste Europese land in de ranking, ze nemen jaarlijks 5% van de Russische uitvoer af. Aan de importzijde spannen de Faeröer als leverancier de kroon met een aandeel van 25%. Een deel van de IJslandse en Noorse zalm en haring voor de Russische markt wordt eerst in Belarus verwerkt.

De studie leert ons ook dat de visserijsector qua marketing en promotie nog grote stappen kan zetten, zeker ook naar de binnenlandse consumenten toe. Vandaag wordt in Rusland weinig vis gegeten. Het is een stuk duurder dan vlees wat er in een land waar de koopkracht al jaren onder sterke druk staat natuurlijk voor zorgt dat de lokale vraag - uitzonderingen zoals de kustgebieden in het Verre Oosten waar vis tot het standaarddieet behoort en de wat rijkere grote steden daar gelaten - in verhouding klein is. De plannen om nieuwe verwerkingsfaciliteiten te bouwen in Centraal-Rusland, het drukstbevolkte deel van het land, kunnen hier misschien voor een kentering zorgen. Ook de introductie van nieuwe verwerkte visproducten kan in deze een impact hebben.