Sinds de onafhankelijkheidsverklaring heeft Angola vooral een woelige geschiedenis gekend. 27 jaar lang kende het land een gruwelijke burgeroorlog die slechts onderbroken werd door enkele korte periodes van gespannen vrede. In 2002 liet het land de gruwel van de oorlog grotendeels achter zich en begon het een periode van reconstructie die zich vandaag nog steeds doorzet. Ook dit verliep niet zonder de nodige uitdagingen. Waar het land tussen 2004 en 2008 een sterke groei doormaakte met een gemiddelde van 17%, werd het al enkele jaren na de burgeroorlog getroffen door de gevolgen van de financiële crisis van 2008. De boom in de constructie-en infrastructuursectoren kwam daarmee al na enkele jaren tot een stilstand.

De volgende tegenslag voor Angola kwam in 2014 met de val van de grondstofprijzen. Met een eenzijdige economie vooral gericht op de extractie van olie, kwam het land opnieuw zwaar onder druk te staan. Tussen 2014 en 2017 viel de contributie van de olieproductie aan het bbp terug van 35.3% naar 17%. Dit gecombineerd met de depreciatie van de kwanza en de trage diversificatie van de Angolese economie leidde tot een economische recessie.

Recent kwam Angola nog meer onder druk te staan door de COVID-19 pandemie. De overheid greep snel in maar de social distancing, nieuwe schokken in de grondstofprijzen en een stilaan verouderde infrastructuur voor de extractie van olie hadden grote economische gevolgen. In het tweede kwartaal van 2020 viel de Angolese economie terug met 8,8%.

Het mag wel gezegd worden dat Angola veel situationele en structurele uitdagingen ondervindt. Toch zijn er lichtpuntjes aan de horizon. Strategische hervormingen en investeringen in de onderontwikkelde sectoren van de Angolese economie tonen een wil om van het land in de toekomst een diverse, stabiele economie te maken. Met het privatiseringsprogramma dat de overheid aankondigde in 2019, lijkt het erop dat ook de privésector steeds meer zal kunnen bijdragen tot het uitbouwen van een gezonde en competitieve economie.